Απόσπασμα από το βιβλίο “Μία άλλη χώρα” του James Baldwin (Εκδόσεις Πατάκη):
“Μερικοί από εσάς με ξέρετε” είπε τελικά “και μερικοί όχι. Λέγομαι Αιδεσιμότατος Φόστερ.” Έκανε μία παύση. “Κι εγώ γνωρίζω μερικά από τα πρόσωπά σας, ενώ μερικοί από σας μου είναι άγνωστοι”. Έκανε μια σύντομη υπόκλιση, πρώτα προς το μέρος της Κας και μετά προς το μέρος του Βιβάλντο. “Κανείς μας όμως δεν είναι πραγματικά ξένος. Βρισκόμαστε όλοι εδώ για τον ίδιο λόγο. Κάποιος που αγαπούσαμε είναι νεκρός”. Έκανε πάλι μία παύση και κοίταξε κάτω προς το φέρετρο. “Κάποιος που αγαπούσαμε, που γελούσαμε μαζί του, μιλούσαμε μαζί του… του θυμώναμε… και προσευχόμασταν γι’ αυτόν… έφυγε. Δεν είναι πια μαζί μας.
Πήγε κάπου όπου οι αμαρτωλοί παύουν να βασανίζονται”. Κοίταξε ξανά κάτω προς το φέρετρο. “Δεν θα ξαναδούμε ποτέ το πρόσωπό του. Πέρασε δύσκολες στιγμές όσο ήταν σε αυτόν τον κόσμο και πέρασε σκληρές στιγμές φεύγοντας απ’ αυτόν. Όταν σταθεί μπροστά στο Δημιουργό, θα μοιάζει με πολλούς από μας όπως ήμασταν όταν πρωτοήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο… σαν να ταλαιπωρήθηκε για να βγει από το πέρασμα. Το πέρασμα ήταν στενό”. Ξερόβρηξε και φύσηξε τη μύτη του. “Δε θα σταθώ εδώ για να σας πω ένα σωρό ψέματα για το Ρούφους. Δε μ’ αρέσει αυτό. Ήξερα το Ρούφους, τον ήξερα σ’ όλη μου τη ζωή. Ήταν λαμπρό παιδί, είχε το διάβολο μέσα του και δεν υπήρχε τρόπος να τον παρακολουθήσεις. Έμπλεξε σε πολλούς μπελάδες, όλοι το ξέρετε αυτό. Πολλά από τα αγόρια μας μπλέκουν σε μπελάδες και μερικοί από εσάς ξέρετε γιατί…, ήμασταν αρκετά καλοί φίλοι με το Ρούφους, ακόμα κι όταν την κοπάνησε κι έφυγε από δω και παρ’ όλο που ποτέ δεν παρακολούθησε τη λειτουργία, όπως θα ήθελα…, όπως θα θέλαμε όλοι μας”.
Έκανε πάλι μια παύση. “Έπρεπε να πάρει το δικό του δρόμο. Είχε τα προβλήματά του κι έφυγε. Ήτανε νέος, ήτανε έξυπνος, ήτανε όμορφος, περιμέναμε πολλά σπουδαία πράγματα απ’ αυτόν… τώρα όμως έχει φύγει μακριά μας και πρέπει εμείς να κάνουμε τα σπουδαία πράγματα να συμβούν. Νομίζω πως ξέρω πόσο απαίσια νιώθετε μερικοί. Ξέρω πόσο απαίσια νιώθω εγώ…., ό,τι κι αν πω δεν πρόκειται να διώξει αυτό τον πόνο, όχι τώρα αμέσως. Αυτό το παιδί όμως ήταν απ’ τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ, κι έχω γνωρίσει πολλούς. Δε θα προσπαθήσω να τον κρίνω. Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς. Ξέρετε ότι πολλοί λένε πως κάποιος που αφαιρεί ο ίδιος τη ζωή του δεν πρέπει να θάβεται σε ιερό χώμα.
Εγώ δεν ξέρω απ’ αυτά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο Θεός έφτιαξε κάθε σπιθαμή χώμα που πατάμε και ό,τι έφτιαξε ο Θεός είναι ιερό. Και κανένας από εμάς δεν ξέρει τι γίνεται στην καρδιά κάποιου άλλου, πολλοί από εμάς δεν ξέρουν καν τι γίνεται στη δική τους καρδιά, άρα κανένας από μας δεν μπορεί να πει γιατί εκείνος έκανε αυτό που έκανε. Κανένας από εμάς δεν ήταν εκεί, άρα κανένας από εμάς δεν ξέρει. Πρέπει να προσευχηθούμε ώστε να τον δεχτεί ο Κύριος, όπως προσευχόμαστε για να δεχτεί κάποτε κι εμάς. Τίποτα περισσότερο. Τίποτα περισσότερο.
Θα σας πω και κάτι άλλο, που κανένας σας δεν πρέπει να ξεχάσει. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που αφαίρεσαν την ίδια τη ζωή τους και σήμερα περπατάνε στους δρόμους και μερικοί απ’ αυτούς κηρύττουν το ευαγγέλιο και μερικοί κάθονται στις θέσεις των ισχυρών. Ένα πράγμα να θυμόσαστε: Αν ο κόσμος δεν είχε τόσους πολλούς νεκρούς, όσοι από μας προσπαθούν να ζήσουν ίσως να μην υπέφεραν τόσο πολύ”.